Reactie op ‘Rouwen om een levende moeder’ 8
Beste,
Zo herkenbaar wat je hier schreef. Inmiddels heb ik jaren met mijn families verbroken dankzij mijn moeder. Zij heeft ervoor gezorgd dat iedereen een hekel aan me kreeg. Mijn zusje is een nakoming en wij schelen 16 jaar met elkaar, toen zij kwam moest ik het huis verlaten dus met mijn 16e op kamers gaan wonen. Ik was zo groen als gras, bang kind wist niks van de wereld. Daar sta je dan gelukkig kon ik een kamer overnemen van een vriendin. Zij ging samenwonen met haar vriend en woonde toen onder begeleiding op kamers. Zij heeft ervoor gezorgd dat ik haar kamer kreeg voor toen 150 gulden per maand. Ik vertrouwde alles en iedereen en iedereen was mijn vriend zo puur en naïef. Via via te horen gekregen dat mijn moeder in het ziekenhuis ligt niet door mijn zusje of broers ingelicht. Voor mijn eigen gemoedsrust heb ik gebeld met het ziekenhuis en zij hebben mij doorgezet met mijn moeder. Was raar en vreemd na zoveel jaren geen contact mijn moeder te spreken. Ik hield het gesprek kort maar moest daarna enorm veel huilen ik liet mezelf gaan. Deze week even weer gebeld met het ziekenhuis kreeg te horen dat mijn moeder op de IC lag inmiddels geopereerd aan haar hart ook door niemand geïnformeerd. Vanochtend persoonlijk naar het ziekenhuis gereden en een verpleegster gesproken die mijn moeder verzorgd mocht niet veel zeggen. Ik heb haar verteld dat ik mijn moeder jaren niet gezien heb en verbannen door de familie. Zij vroeg of ik mijn moeder wilde zien, ik kon niet voelde me gerustgesteld door de verpleegster. Ben toen weggegaan wilde ook geen confrontatie met niemand. Tja, mijn moeder is zwaar narcistisch en daarin ook mijn zusje meegenomen monsterlijk. Ben zwaar vernedert en verstoten door hun, ik werd nooit uitgenodigd voor de feestdagen vergaten hun altijd. Hun gingen altijd samen op vakantie vergat mijn moeder mij altijd te vertellen. En zo vele dingen meer mijn moeder presteert zelf om mij een rouwkaart te sturen voor mijn verjaardag. Ik kan me geen mooie positieve momenten herinneren met mijn moeder. Ook nu tijdens haar ziekte bed komen alleen negatieve herinneringen naar boven. Ben nu 52 jaar, geen kids en ook geen partner na jaren sessies met psychologen een mooi stabiele leven kunnen opbouwen ben erg trots op mijn leventje en dit pakken hun niet van me af.
D.