Reactie op ‘Grens bereikt’
Oef, wat een verhaal. Ik ben hier terechtgekomen omdat mijn zoon, verslaafd aan drugs, in de war voor het eerst in 12 jaar weer contact met me heeft gelegd. Blij en in de war tegelijk.
Uw verhaal is al 4 jaar oud zie ik maar ik wil er toch op antwoorden. Het valt me wel op dat u geen woord vuilmaakt aan de jeugd van uw kinderen; wat moeten die het zwaar hebben gehad.
U verwacht inleving; uw kinderen helemaal! Geen klachten over hoe eenzaam u bent. Ik ken het, ben ook alleen en heb geen verdere familie maar toch: klagen doe je niet als moeder. Je vraagt: heb je een leuke kerst gehad? Laat ze vertellen, bijt je tong stuk en wie weet vragen ze hoe uw kerst was. Dan zegt u: eigenlijk niks bijzonders gedaan, beetje saai eigenlijk. Niet met tranen in de ogen, gewoon de feiten benoemen.
Ook zou ik eens tellen hoe vaak u het woord ‘ik’ gebruikt in uw verhaal, wat er mis is gegaan in uw leven maar veel empathie voor uw kinderen kan ik niet ontdekken.. sorry maar het viel me op. Ik ken het gevoel máár ik ben de moeder, ik heb ook fouten gemaakt en denk even aan uw eigen ouders: wat als je alleen hoort ‘we waren zoooo verdrietig dat je niet bij ….. (vul maar in) was. Je hebt niet gebeld. Ik heb gehuild omdat je mijn verjaardag vergeten was enz enz.
Klinkt heel vervelend, als je andere ouder gewoon blij is je te zien en je daarom kunt vertrekken als kind doet dat pijn!
Ik zoek nu naar een weg om het contact na alle ellende toch ietwat te herstellen, als ik weet hoe het met mijn zoon uit 1978 gaat en we af en toe een appje zouden sturen ben ik al blij. Ik denk ook aan ZIJN pijn en ellende, hij heeft ook nogal wat meegemaakt. Hou daar rekening mee, ze zijn u niets verschuldigd na zo’n akelige jeugd.
D.