Rouwen om een levende moeder 3

Beste S.,
Ach, wat jammer voor jou. Dat verdien je niet. Ik zit met een soortgelijke situatie. Ik heb recent besloten te breken met mijn hele familie. Ik ben nog maar een tweetal weken weg in mijn hoofd, maar het lijkt erg surreëel en soms moet ik me herinneren dat dit mijn realiteit is. Het is waanzin.
Ik heb al jaren geleden gebroken met mijn vader en de familie langs zijn kant. Hoewel ik bijna elke dag aan hem denk, was mijn leven toch wel simpeler en minder pijnlijk.
Nu heb ik gebroken met mijn moeder, mijn zus en mijn tante. Ik heb nog een broer, maar die zal de kant kiezen van mijn moeder. Als er wat aan de hand is, dan kiest hij daar altijd voor. Hoewel ik niet wil spreken van ‘kanten’, omdat dit dan overkomt als een machtsspel. Wat dit is voor mijn familie. De macht over mij krijgen.
Mijn moeder is een narcist, en ik geloof sinds recent dat mijn zus dat ook is. Ik ben een vrouw van 44 jaar, ook geen kinderen, maar wel een partner waar ik al 27 jaar bij ben.
Onlangs ging ik bij haar op bezoek en vroeg ik of ik even kon praten met haar. Een week daarvoor had ze me afgesnauwd aan de telefoon en had ik gezegd: ik ga dicht leggen, waarom doe jij zo?
En ze had me niet terug gebeld. Terwijl ik vond dat zij dat wel moest doen, want zij had mij afgesnauwd.. maar dat deed ze niet.
Dus probeerde ik te praten met haar een week later, maar ze werd heel agressief. Ik dacht: ik ben hier weg en deed op mijn gemak en heel rustig en kalm mijn jas en sjaal aan. Ze stond nog te snauwen naar mij, met haar tanden ontbloot. Ik dacht er nog aan haar te filmen..
ik wist niet wat ik zag. Toen ik doorging zei ik tegen haar: Ik zou willen, ondertussen, dat je eens nadenkt over je houding naar mij.
En ik trok de deur achter me dicht. Ze was ra-zend kwaad.
Ik wou gewoon rustig praten met haar.. niets meer, niets minder.
Twee dagen later moest ik naar een feestje voor haar verjaardag en ik had er al op toegezegd. Ik ben er dus ook naartoe gegaan.
Geen enkel verontschuldiging. Ze gaf mij een lieve kus, alsof de zaak daarmee was afgedaan. Dat was de laatste keer dat ik haar zag.
Dan drie dagen later was het echt haar verjaardag. Ik belde niet.
Diezelfde avond kreeg ik een telefoon van mijn zus. Verwijtend, minachtend. Niet willen luisteren, geen empathie.
Ik verdedigde mezelf dat het geen naam had. Normaal gezien laat ik me altijd de grond inboren, maar deze keer wist mijn zus niet waar ze het had! Er kwam een enorme kracht naar boven.
Mijn moeder had tegen haar verteld dat ik zeer agressief was en met de deuren sloeg.
Na dat gesprek dacht ik: genoeg! Ik kan niet dit niet meer.
Ik heb alles geprobeerd. Er is geen weg terug en er is geen weg vooruit.
Het is bijzonder pijnlijk. Maar ik heb nog geen traan gelaten. En ik hou van mijn familie. Ze zijn altijd belangrijk voor mij geweest.
Mijn raad aan jou: kap ermee. Nu en voor altijd. Probeer te accepteren dat het nooit anders zal worden en vergeef je moeder (en dus ook jezelf.) Zulke familie’s veranderen nooit. En ze houden ook niet van jou of van mij. Ze willen niet in zichzelf kijken of reflecteren en projecteren alles op jou.
L.

Leave a Reply

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *