Losgelaten
Ik heb het contact verbroken met mijn 2 dochters. Ze hebben beiden een psychiatrische stoornis. Veel jaren hulpverlening, opnames en crisis. Ook goede stabiele perioden. Het verhaal is dat ze ongeveer tot hun 15e 16e verjaardag normaal en gezond waren, tot de ziekte bipolair erbij kwam. Het koste veel energie en na zoveel discussies en onenigheid heb ik besloten om ze los te laten. Oudste is 25 jaar en woont met 24 uur begeleiding en de jongste is 19 en woont nu tijdelijk op kamers. Mijn dochters besloten op eigen leven te leiden, geen medicatie in te nemen, geen eerlijke gesprekken met hulpverlening voeren en mij tocht voor alle goeds blijven vragen. Financieel heb ik veel te leiden gehad. Ik deed veel voor ze. Ik ben moe en ik kwam tot het besef dat ik dood kan gaan en ze op eigen benen met hulpverlening moeten leren omgaan. Ik ben nu 10 jaar bezig. Hun vader is na de echtscheiding vaak ook door ziekte afwezig. Het gaat tegen mijn instinct maar ik voel dat ik ze los moet laten en op afstand steunen. Ze zijn anders met de houding “mama los het op” . Onvolwassen gedrag en onverantwoordelijk. Ondanks alles wat ze voor hun 16e jaar thuis hebben geleerd. Een deel ziekte en andere is gedrag....
Read MoreGrens bereikt: reactie
Dank voor het delen van uw verhaal. Ik kan u geen adviezen geven omdat ik schrijver ben, geen hulpverlener. Ik denk wel dat er meer mensen die een soortgelijke geschiedenis hebben en die uw gevoelens van eenzaamheid herkennen, en uw behoefte om u te beschermen tegen nog meer teleurstellingen. Bent u ervan op de hoogte dat Zelfregiecentrum De Kentering in Nijmegen als contactpunt fungeert voor mensen in het hele land, die geen contact meer hebben met hun kind(eren), vader en/of moeder? Contact met lotgenoten kan een manier zijn om niet alleen te staan in de zoektocht naar een manier van omgaan met de gevolgen van een contactbreuk. Misschien ook voor u. Hoe dan ook, ik wens u veel sterkte! Anita...
Read MoreGrens bereikt
Beste, Ik heb u boek besteld, en schept wel de helderheid waar het fout liep of loopt. Ik kan me ook wel vinden in de verhalen van de personen. Alleen mijn eigen verhaal en of beleving en opgelopen schade komt er niet in voor. Het is misschien niet gepast, maar wil toch even vertellen wat mij overkwam en ik tot het verbreken van contact heb gekozen Ik was 17 jaar en mijn vriend 20 jaar toen ik zwanger werd , we “moesten” toen nog trouwen jaar 1972 Dochter werd geboren 1973 later onze zoon 1977. Mijn echtgenoot heeft mij altijd geestelijk , en soms lichamelijk mishandeld. Ik was eigelijnlijk nergens goed in , er was wel altijd een aanleiding om me als varken , nietsnut …..uit te maken. Hij nam een heel dominante positie in en omdat ik steeds banger werd een onderdanige rol. Ik heb dus 27 jaar met een masker gelopen , toen ben ik gescheiden. Alleen waar ik nu tegen aan loop is dat mijn kinderen geen ander voorbeeld hebben gehad….Vader had geen respect voor mij als de moeder van de kinderen. En dit doet zich in relatie met mij voor…als ik tegen mijn dochter zeg dat ik verdrietig was eenzaam omdat ik met afgelopen kerstfeest geen kaartje of telefoontje krijg , en niet word uitgenodigd ( terwijl mijn ex echtgenoot met vriendin) wel ieder jaar samen de kerstdagen met dochter of zoon doorbrengen….krijg ik het antwoord ; of ik weer om me heen lig te meppen en dat ik in de slachtofferrol zit. Terwijl ik me kwetsbaar opstel….ben alleenstaand en verwacht dan een stukje inleving….maar ik kan het met bovenstaande doen. En ik ben zo teleurgesteld ( al de zoveelste keer) Alleen ben ik nodig als ze me nodig heeft in het vervullen van haar diensten…maar verder voel ik mij geen familie….ex en familie dat zijn familie. Ik ben niemand…zo voelt dat. Dus ik heb met haar gebroken omdat ik dat nu zelf niet meer wil…ik wil niet meer de zoveelste teleurstelling krijgen en altijd grote mond en altijd als slachtoffer worden neer gezet. Ik kan me voorstellen dat u verder niets met mijn verhaal kunt…maar wilde het toch even vertellen. Dank...
Read More
Recente reacties