Reactie op ‘Rouwen om een levende moeder’ 7

Beste, wat naar voor je ik heb ook een soortgelijke situatie, alleen heb ik nog wel contact met mijn moeder. Ik wil ook wel contact met mensen die ook zoiets hebben meegemaakt.

Read More

Reactie op ‘Rouwen om een levende moeder’ 6

Wat ongelofelijk moedig van je om hier je verhaal te vertellen. Het klinkt mij zo bekend in de orenik ben enigst kind en ben altijd opgevoed door mijn moeder die narcistische trekjes had altijd boos en moeite met emotie tonen. De eerste 2 jaar van mijn leven heb ik in een kindertehuis gezeten omdat mijndirectie depressief was. Nooit heb ik van haar gehoord ik hou van je. Pas toen ik op mijn 18 de uit huis realiseerde ik mij dat dit geen gezonde relatie was.Wij hebben altijd een haat liefde verhouding gehad maar hoopte dat toen ik ging samenwonen en haar 1ste kleinkind ter wereld kwam dat daar verandering in kwam maar helaas het bleef het doorgaan zo erg dat ik de keuze heb gemaakt om het contact te verbreken nu 2 jaar geleden.Waar ik het meeste moeite mee heb is hoe ga je verder …: ik heb geen broers of zussen mijn vader was al uit beeld voordat ik hem kende. Familie heb ik niet van mijn kant. De kant van mijn man daarin tegen is er in overvloed en ben gezegend met een lieve zoon van 4 jaar en 2 bonus kindjes zoveel liefde die ik aan hun kan geven realiseer ik mij heel goed wat ik gemist dat doet vreselijk veel pijn.Ook al probeert mijn man mij daarin te helpen vraag ik mijzelf af doe ik er goed aan om met een professioneel iemand te bespreken of heeft dit gewoon veel tijd nodig om überhaupt te verwerken....

Read More

Reactie op ‘Rouwen om een levende moeder’ 5

Hoi, heb je intussen reacties ontvangen? Het is altijd zo moeilijk, zo niet niet uit te leggen dat er moeders zijn die niet van hun kind houden. Misschien is het een idee een lotgenoten groep op te richten. Alleen als je dit zelf hebt meegemaakt weet je hoe het is om je wees met ouders te voelen. Je mag mij altijd contacten. Liefs P.  

Read More

Reactie op ‘Hoe?’ 3

Beste mensen Ik lees dat alle verhalen verschillend zijn. Het ‘hoe of waarom ‘vind ik niet zo belangrijk maar er is een ding wat van mijn hart moet, waarom krijgen ouders altijd de schuld? En waarom moeten ouders dan maar weer contact zoeken? Iedereen kent wel hun eigen verhaal,’Later doe ik het anders’.,of jij het bent of je kinderen ,,je krijgt altijd alles terug, hoe goed je het denkt te doen. In de ogen van je kinderen doe je het nooit goed. Ik heb mijn ouders nooit iets kwalijk genomen, ondanks dat ik niet altijd met hun eens was ,of makkelijk heb gehad. Zij hebben ook gehandeld in hun goedheid en misschien ook gedacht ‘ ik doe het later anders’ na de mogelijkheden en opvoeding die er waren. Elk verhaal staat op zichzelf, dat realiseer ik mij terdege, maar als een ouder vraagt ‘wat er is of waarmee heb ik je gekwetst ‘, verwacht je toch van je kinderen antwoorden? Gedraag je na je volwassenheid. Beide kanten hebben hun story, vind daar de tussenweg en wees open en eerlijk naar elkaar. Voor gescheiden ouders misschien nog een boodschap, een kind kiest nooit tussen een vader of moeder dat wordt hun opgedrongen. Please stop ermee! Dit moest even van mijn...

Read More

Reactie op ‘Hoe?’ 2

beste Diny, Ook ik heb al bijna anderhalf jaar geen contact met mijn jongvolwassen kind. Wellicht kunnen we ervaringen uitwisselen over hoe hiermee om te gaan. Drie weken geleden was voor mij de druppel en is de situatie zo geëscaleerd tussen mij en mijn dochter (17). Dat ik haar vader heb gebeld en aangegeven dat ik met mijn handen in het haar zat. Of ze een paar dagen langer daar mocht blijven dan alleen het weekend. Ik wist niet meer wat ik met haar aan moest. Ik heb hem nog nooit gebeld in die 17 jaar! Dit heb ik uiteraard ook tijdens mijn woede naar haar geuit en of ze het normaal vindt zich zo te gedragen zoals het al weken ging, dat ik haar niet zo heb opgevoed etc. En dat ik het niet meer wist en mijn taak erop zat. Resultaat: Ze zit nog steeds bij haar vader, wil niet met mij praten/geen contact etc. Via haar vader ontvang ik een mail met de mededeling dat ze heeft besloten definitief daar te wonen en daaropvolgend een hele waslijst met financiële eisen en dat ze wil dat hij het volledige gezag krijgt (geldt nog maar voor 3 maanden, want oktober wordt ze 18) En als ik niet meewerk dat zijn dan e.e.a. gaat regelen d.m.v. een advocaat. Ik weet dat ik haar natuurlijk heb gekwetst, verdriet heb gedaan, ze had het waarschijnlijk nooit verwacht. Maar ik blijf zeggen, dit komt niet zomaar uit de lucht vallen. Maar ik kan nu ook geen kant op, kan haar niet dwingen. Maar voel me zo machteloos. Enige wat ik een paar keer heb gedaan. Een appje tijdens haar weekje Texel afgelopen week dat ik hoop dat ze veel plezier heeft, de week ervoor tijdens haar diploma-uitreiking (mocht er niet bij zijn) haar gefeliciteerd, gezegd dat ik trots op haar ben en van haar houdt. En vanmorgen een mail gestuurd, dat het me spijt etc. Heb me inhouden om niet te verwijten, nogmaals aangegeven dat ik haar steun in elke keuze die ze maakt en onvoorwaardelijk van haar hou, dat de deur altijd openstaat etc. Ik ga er vanuit dat ik voorlopig geen reactie krijg. Weet gewoon niet wat te doen, of wat echt goed is. Mijn ex heeft haar nu onder zijn hoede en ik weet dat hij zeker niet zijn best zal doen voor mij. Weet er iemand raad?...

Read More

Reactie op ‘Hoe?’

Met dit verlies valt wel met om te gaan  maar laat je nooit los , ik zelf met verliesverwerking dochter , kleinzoon , praat er over met wie dit een beetje begrijpt , veel mensen laten het overwaaien van bekenden , , ze denken , ach het valt wel mee , . Soms slaap ik niet sta op en huil veel , dat is goed voor de verwerking , en de realiteit blijven zien , dat het niet goed meer komt ! En aanvaarden , put mooie dingen uit het buiten zijn , rust en gesprekken , het gevoel van leegte zal altijd blijven , ben ik me van bewust , maar heb de kracht en geluk van velen dingen om me heen te mogen genieten ! ..ik ben aan het begin punt , maar door huilen , kracht , accepteren dat het op de een en andere dag ineens over was .. is zwaar , maar naar een paar maanden , heb ik een keerpunt en heb de boosheid , ingewisseld voor berusting.. mijn leven is ook veel waard en ik ook...

Read More