Rouw na overlijden van moeder die contact verbrak
Ik ben er afgelopen week via Facebook achter gekomen dat mijn moeder twee weken eerder was overleden. Zij had uitdrukkelijke instructies achtergelaten dat wij als haar dochters niet op de hoogte hiervan gesteld mochten worden. Dat dat toch nog redelijk snel gebeurd is, is te danken aan mensen die vonden dat wij recht hadden om het te weten. Mijn moeder heeft drie jaar geleden het contact verbroken na wat een lang verhaal is. Kort gezegd: zij kon geen goede moeder zijn door een gebeurtenissen uit haar jeugd en in haar relatie met haar partner. Ik kon geen goede dochter zijn omdat ik niet mezelf kon zijn, ik voelde me onveilig bij haar en nooit goed genoeg. Ze viel om het minste of geringste uit en haar gedrag bestond uit wat ik noem “gestold wantrouwen”. Dat is ook uiteindelijk de reden voor de breuk geweest: we vertrouwden elkaar niet. Het was zeker geen slecht mens, ze kon alleen niet op een volwassen manier met het leven en alles wat dat voor haar meebracht omgaan. En ik kon daar dan niet meer mee omgaan. Na de breuk heb ik er best wel lang over gedaan om in een zachtere stand te komen. Ik was eerst heel wrokkig en boos. Ik schreef in gedachten brieven vol beschuldigingen en wilde haar pijn doen. Ik wilde haar vooral laten zien hoe erg haar gedrag me gekwetst had. Ik heb niks gedaan of gestuurd. Het hielp wel. De laatste tijd kwam ik in een zachtere modus en kon ik haar begrijpen en zelfs wel vergeven. Ik was van plan haar een kaart te sturen om haar dat te vertellen. Het kwam er niet van. Ik was ook wel een beetje bang voor afwijzing of anders: weer terecht te komen in het spel van aantrekken en afstoten dat zij speelde. Nu is zij dus overleden en ik verbaas me over het grote verdriet dat ik voel. Ik rouw om een moeder met wie het contact verbroken is. Ik weet dat ik altijd wel een heel sterke wens had om een band met mijn moeder, ik wilde haar erkenning, haar blijheid met mijn aanwezigheid in haar leven. Nu zij is overleden zal dat niet meer gebeuren. Daar is verdriet over, maar er is meer. Ik mis haar ook. Ik had dit zo niet gewild en ik voel me ook schuldig en vraag me af waarom ik...
Read MoreReactie op ‘Lotgenoten Arnhem’
Ik kom graag in contact met jullie; breuk met mijn zoon. Ik woon ook in Arnhem. J.
Read MoreReactie op Oma 2
Ik hoor alleen maar zelfmedelijden, geen zelfreflectie. Een kind breekt niet zomaar. Toch vind ik het naar dat u zich zo rot voelt. C.
Read MoreOma 2
Ik word van binnen opgegeten door de genadeloze pijn dat ik mijn kleinkinderen niet mag zien en elk contact mij verboden wordt. Ik ben boos, radeloos, eenzaam met mijn knagende verdriet en hou de schijn op voor anderen dat alles goed gaat zodat ik mijn verdriet kan verbergen. Word gek vd gedachte wat ik bij mijn 3 kinderen verkeerd gedaan heb terwijl ik ze alleen met al mijn liefde en toewijding heb opgevoed....
Read MoreReactie op ‘Rouwen om een levende moeder’ 9
Beste, Een verhaal waarin ik veel herken. Mocht je nog behoefte hebben voor contact dan kan dat. Warme groet, D.
Read MoreReactie op ‘Rouwen om een levende moeder’ 8
Beste, Zo herkenbaar wat je hier schreef. Inmiddels heb ik jaren met mijn families verbroken dankzij mijn moeder. Zij heeft ervoor gezorgd dat iedereen een hekel aan me kreeg. Mijn zusje is een nakoming en wij schelen 16 jaar met elkaar, toen zij kwam moest ik het huis verlaten dus met mijn 16e op kamers gaan wonen. Ik was zo groen als gras, bang kind wist niks van de wereld. Daar sta je dan gelukkig kon ik een kamer overnemen van een vriendin. Zij ging samenwonen met haar vriend en woonde toen onder begeleiding op kamers. Zij heeft ervoor gezorgd dat ik haar kamer kreeg voor toen 150 gulden per maand. Ik vertrouwde alles en iedereen en iedereen was mijn vriend zo puur en naïef. Via via te horen gekregen dat mijn moeder in het ziekenhuis ligt niet door mijn zusje of broers ingelicht. Voor mijn eigen gemoedsrust heb ik gebeld met het ziekenhuis en zij hebben mij doorgezet met mijn moeder. Was raar en vreemd na zoveel jaren geen contact mijn moeder te spreken. Ik hield het gesprek kort maar moest daarna enorm veel huilen ik liet mezelf gaan. Deze week even weer gebeld met het ziekenhuis kreeg te horen dat mijn moeder op de IC lag inmiddels geopereerd aan haar hart ook door niemand geïnformeerd. Vanochtend persoonlijk naar het ziekenhuis gereden en een verpleegster gesproken die mijn moeder verzorgd mocht niet veel zeggen. Ik heb haar verteld dat ik mijn moeder jaren niet gezien heb en verbannen door de familie. Zij vroeg of ik mijn moeder wilde zien, ik kon niet voelde me gerustgesteld door de verpleegster. Ben toen weggegaan wilde ook geen confrontatie met niemand. Tja, mijn moeder is zwaar narcistisch en daarin ook mijn zusje meegenomen monsterlijk. Ben zwaar vernedert en verstoten door hun, ik werd nooit uitgenodigd voor de feestdagen vergaten hun altijd. Hun gingen altijd samen op vakantie vergat mijn moeder mij altijd te vertellen. En zo vele dingen meer mijn moeder presteert zelf om mij een rouwkaart te sturen voor mijn verjaardag. Ik kan me geen mooie positieve momenten herinneren met mijn moeder. Ook nu tijdens haar ziekte bed komen alleen negatieve herinneringen naar boven. Ben nu 52 jaar, geen kids en ook geen partner na jaren sessies met psychologen een mooi stabiele leven kunnen opbouwen ben erg trots op mijn leventje en dit pakken hun niet van me af....
Read More
Recente reacties