Ik ben moeder van een zoon van 15 jaar. Zijn vader en ik zijn 10 jaar
geleden gescheiden en hij zag zijn vader twee keer per week. Een man met
een alcohol- en drugsprobleem. Uiteraard is mijn zoon altijd loyaal
geweest en ik heb contact altijd gestimuleerd en mogelijk gemaakt.
Totdat mijn zoon zelf dingen ging ontdekken, zien en ervaren.
Ik hoef niet in details te treden… anderhalf jaar geleden heeft mijn
zoon zelf het contact verbroken en hij is daar heel stellig in. We
kunnen er goed over praten en hij weet dat ik hem steun in zijn besluit
– ook als hij het contact wil herstellen.
Geen contact met zijn vader doet hem zichtbaar goed. Hij is stabieler,
gezonder, vrolijker… maar ik weet ook dat er pijn en verdriet onder
zitten. Zonder er té vaak naar te vragen, houd ik een vinger aan de
pols. Maar ik ben óók bang dat ik het niet goed doe.
Kort geleden heeft mijn zoon onverwacht een brief aan zijn vader
geschreven waarin hij een poging doet het contact te herstellen. De deur
op een piepklein kiertje heeft gezet. Zijn vader heeft daar zó
‘verkeerd’ op gereageerd dat die deur weer heel snel dicht is
gegaan. Au.
Enerzijds ben IK heel blij dat het contact is verbroken want mij leven
is er een stuk rustiger door geworden. Anderzijds weet ik dat ik invloed
zou kunnen uitoefenen door het gesprek aan te gaan. Mijn gevoel zegt dat
mijn zoon zich afsluit uit zelfbescherming en dat ik erop moet
vertrouwen dat hij zelf aangeeft wanneer hij weer zo ver is….
Pfff… zit ik hier mijn hele verhaal te vertellen… Wat is mijn vraag?
Bij wie kan ik terecht voor tips/advies hierover. De meeste info is
gericht op volwassen kinderen. Ik denk dat het voor mijn zoon van belang
is dat ik hem NU al op de juiste manier help en steun…